Şifanur Özçelik Şirin

SAKIN VAZGEÇME

“Dünyada hiçbir şey yoktur ki!
İnsanın sevdiğinden vazgeçmesine değsin.”

Allah için sevmediysen tabi vazgeç!
Evlattan, anadan, yardan.

Allah için sevmek;
Tıpkı bir yerde batıp, dünyanın bambaşka yerinde sımsıcak doğan
Güneş gibidir.

Bir yerde duran, başka yerde sağnak yağan bereketli,
Yağmur gibidir.

Bir yerde nazlı nazlı akan, başka yerde coştukça coşan,
Şelale gibidir...

Böylesi seven gönül sevdiğini hiç kaybeder mi?

Allah için değilse sevgi, mevsimlik çiçek gibidir. 
Daldan dala konar göçer / güz gelince solar unutulur gider...

Ah o güzel ölüm ise nokta gibidir, sözü bitirir. 
Allah için sevmeyenleri, sevdiklerinden ayırır vazgeçirir.

Allah için sevince, tüm noktalar silinir
Üç noktalı güzel cümleler kurulur...

Ve işte o an’ dünya yerinde ansızın durur...

Kendimize bir kitap armağan ederiz belki de...
Satırları tek tek çevirdikçe;
İyi ki doğmalıydım ve nice yıllara oluruz.

O'nun içinde vefadan bir terennüm buluruz.
Ucu bucağı sonsuz olan, 
Penceresinden dostluğa açılan
Adı huzur olan bir yol oluruz.

Sonra, düşüp yollara bir garibe ulaştım demeliyiz belki de.

Önce ücret teklif etmeliyiz dostluğuna kıymet ölçüsünde.

Garipti fakat fakir değildi görüp anlamalıydık...

Benim tek başıma çıktığım yolculuğumda aniden hesapsız kadim dost olmalıydı...

Yolu beraber okumalıydık...
Yürek kapısına ram olmalıydık...

Daha da gitmem bir adım geriye demeliydi tüm azalarımız ihtiyari olarak...

Heyecanlanma hissini bize bahşeden Allah'a hamdü senalar etmeliydik...

Dostluk konusunda şık bir hale bürünmeliydik.

Gece düşüyor gündüze hicret hüznüyle...
Usul usul, nazlı ve gül kokulu sahralarda 
O Nur hürmetine:
Seven bir yürekle yürümeliydik.

Özlemin en derin hali ölümdür bilmeliydik.

Aşk ile  bir daha doğmalıydık...

Hû...

Şifanur Özçelik Şirin